Wie de boer niet kent, die snapt hem niet…
Het begon allemaal met een 4 uur durende treinreis van Roermond naar de camping in Kraggenburg en een rode koffer… Als stadse paardenmeid uit Roermond begon mijn avontuur in Dronten met de USRA-week. Mega spannend natuurlijk. Het ging al mis bij het kennismakingsspel. Toen men mij vroeg hoeveel ‘bunder’ ik thuis had kon ik alleen maar denken ‘als ik niet weet wat het is, dan zal ik het wel niet hebben’. Mijn oren hebben de eerste weken geklapperd van de landbouwtermen en de vele dialecten. Zelf viel ik ook wel op met mijn zachte Gee…
Toch voelde ik me al snel als een ‘vis’ in het water. De campus, (oprichting van) Huize Krokobil, een buitenlandsstage in Californië en een bijzonder bestuursjaar in het DB 12’- 13’ met de bouw van de soos, een lustrumjaar en een besturenweekend. Tijdens ons bestuursjaar ging de eerste paal van de nieuwe soos Ad Libitum de grond in, 12 juni 2013 als ik het me goed herinner. Ik vergeet nooit meer dat meneer van Harten aan me vroeg of zijn haar wel goed zat (dat had hij namelijk vrijwel niet meer). Zo trots als hij was op zijn USRA, onze USRA. Binnen een half jaar werd de soos gebouwd. Er werd met de leden doorgewerkt tot in de kleine uurtjes. We moesten letterlijk op elkaar kunnen bouwen. Ik kan uit mijn plakboek vol herinnering niet kiezen welke de mooiste is, maar het allerlaatste feestje in de oude soos (USRAtijd) dat was wel één van de kippenvel momentjes…voldoening en verlies in één moment gevangen.
Na mijn bestuursjaar begonnen mijn oren weer te klapperen, maar dit keer aan het ‘thuisfront’. Hoe kon het dat mensen waar ik mee ben opgegroeid zo’n andere kijk hebben op de wereld en de landbouw? Grote verschillen en toch voel ik me bij beide thuis. Hoe kan ik die twee werelden weer aan elkaar verbinden? Die vraag bracht me naar Wageningen voor een studie Communicatie Wetenschappen. Daar leerde ik dat het allemaal begint met een goed gesprek tussen andersdenkenden. Wie de boer niet kent, die snapt hem niet! Dat bedoel ik dubbelzinnig. Wie de ander niet wil begrijpen moet ook niet verwachten begrepen te worden. Als projectleider bij Projecten LTO Noord werk ik aan diverse thema’s waaronder verbinding boer en samenleving, ondernemerschap, korte ketens en het jongerenprogramma.
Mijn tijd in Dronten heeft me veel gebracht. Het heeft me voor een belangrijk deel gevormd tot wie ik nu ben. Van stad naar platteland, en van Limburg naar Gelderland. Sinds 2 jaar woon ik samen met mijn vriend die ik bij USRA heb leren kennen op een melkveebedrijf in de Achterhoek. Het tegeltje staat nog steeds in de vensterbank:
‘Vrienden komen, vrienden gaan, maar het USRA gevoel blijft altijd bestaan’.